Auteur: Joyce Hellendoorn

Ik worstel met de vraag waarom wij vrouwen elkaar nog steeds naar beneden halen. Het zgn. krabbenmand effect. Wat maakt nou dat we elkaars ergste vijanden kunnen zijn? En wat weerhoud ons er toch van om onze wilde natuur te leven?

Wat is vrouwelijkheid?

Zo’n 12 jaar geleden heb ik het Lorelei vrouwenfestival opgezet, dat ik 5 jaar heb georganiseerd. Omdat ik kon voelen hoeveel vrouwen geen idee meer hadden over wat vrouwelijkheid überhaupt inhield. Ik zag dat het zó dichtbij lag, dat vrouwen het vaak over het hoofd zagen. 200 vrouwen bij elkaar was genoeg om het te voelen en zo samen een ‘warm bad’ te creëren, door alleen maar samen te zijn. Dat vrouwelijke aspect gaat over meebewegen met de flow, vertrouwen, emoties en zacht mogen zijn. Dat bleek een geslaagd experiment, dat inmiddels na 12 jaar is uitgegroeid tot twee festivals met meer dan 1.000 vrouwen. Er is een groeiende behoefte voor vrouwen om zich met elkaar te verbinden. Dat zien we ook terug bij het groeiende aantal ‘Rode Tenten’ door Nederland, een plek waar vrouwen zich met elkaar verbinden.

Vertrouwen vs. wantrouwen

Wat de afgelopen jaren helder werd, is dat er in dat warme bad ook minder warme stukken boven kwamen drijven. Want hoe graag we ook het verbindende en steunende zusterschap vieren, ergens heerst nog altijd wantrouwen. Een gegeven waar de pers overigens altijd erg in geïnteresseerd was, maar waarvan ik voelde dat het belangrijker was om eerst de prettige kanten van vrouwelijkheid te belichten en me niet te laten verleiden mee te gaan in de grote interesse in de sensatie van ‘vrouwen die elkaar afmaken’. Dan maar geen artikel. Het Alexis Colby- Krystle Carington effect waar we in de jaren ‘80 voor aan de buis gekluisterd zaten – vechtende vrouwen – altijd leuk. De schaduwkanten, als wantrouwen en verraad, zijn er. En schaduwkanten hebben maar 1 ding nodig: licht.

Mijn observatie

Wat ik het meeste veroordeeld zie in vrouwen onderling, is de confronterende, vurige kracht die er steeds maar niet mag zijn. Dat hoe meer een vrouw daarin gaat staan, hoe meer ze daarop veroordeeld wordt door andere vrouwen. Het is overigens een stuk dat door mannen over het algemeen enorm wordt gewaardeerd, omdat het eerlijk is en recht voor zijn raap. Daardoor worden conflicten meteen opgelost en blijven ze niet doorsudderen/etteren. Zonder masker, zonder lief doen, zonder het glad willen strijken, zonder alleen maar de harmonie te willen. Het is dapper, het is rauw. Liefde is ook rauw, niet alleen maar zacht. Liefde wordt in onze wereld verward met aardig doen en lief zijn.

Manipulatie

Hoe liever sommige vrouwen zich voordoen, hoe manipulatiever ze zijn, vaak onbewust. Ze ontkennen dat er een andere kant is; die krachtige, instinctieve kant van vrouwen, die wordt verward met ego en boosheid. Door die kant van het vrouwelijke uit te sluiten, ontstaat er manipulatie omdat vrouwen vaak bang zijn voor hun eigen kracht. Het is makkelijker deze in andere vrouwen af te wijzen; zo hoeven ze zelf niet aan de bak om te onderzoeken waar deze angst vandaan komt en welke pijn daar onder zit. Maar er is geen weg meer terug; de keuze is of onszelf inhouden of er volledig in te gaan staan. Jezelf inhouden is voor veel vrouwen geen optie meer.

Hebben de mannen ook schuld?

Decennia lang hebben we massaal de mannen de schuld gegeven van ons probleem. Maar als we echt met de billen bloot gaan, dan moeten we schoorvoetend toegeven dat wij vrouwen elkaar massaal van onze vrijheid hebben beroofd. Want het kon mannen waarschijnlijk niets schelen of een vrouw zich letterlijk in een keurslijf snoerde omdat de mode het voorschreef. Liever had hij haar uit dat keurslijf gepeld, dan haar erin te snoeren lijkt mij. Net zozeer dat de ‘padded bra’ geen mannenuitvinding is, waarin het net lijkt alsof een vrouw tepelloze Barbie-borsten heeft. Ik zeg hier overigens niet dat de man geen rol heeft gehad in vrouwenonderdrukking, zowel in het verleden als heden. Wat ik zeg is dat we de rol van vrouwen onderling hierin niet moeten onderschatten. En de voorbeelden die ik nu noem gaan dan nog alleen maar over wat we qua uiterlijk allemaal voor een regels creëren met elkaar. Laat staan hoe we dat met elkaar doen als het gaat over gedragscodes en het elkaar beoordelen en veroordelen naar aanleiding van zelf bedachte en onuitgesproken wetten.

De krachtige vrouw en de krabbenmand

Hoe meer een vrouw in haar kracht gaat staan, haar ruimte inneemt, zich uitspreekt, van zichzelf houdt en zichzelf durft te laten zien, hoe meer vrouwen zich bedreigd voelen. Ik ken het, de angst. Want van jezelf houden, jezelf te laten zien… dan zouden anderen wel eens het idee kunnen krijgen dat ik me ‘beter’ zou voelen, nou dan heb je de poppen aan het dansen. Geen idee waar ik dan zo bang voor was, wat er dan zou gebeuren. Nu weet ik het: ik had zelf last van de krabbenmand. Dat is dus wat we als vrouwen met elkaar doen. Het is niet veilig om in je kracht te gaan staan. Vanuit die angst lijken we maar twee dingen te kunnen doen; elkaar op een voetstuk zetten of het krabbenmand effect, elkaar naar beneden halen. Op het moment dat vrouwen echt niet meer bang zijn voor hun eigen kracht, talent, grootsheid, ruimte innemen etc., is dit helemaal niet meer aan de orde. Het zegt namelijk niets over jou.

Andere vrouwen als spiegel
Interessant wordt het wanneer je vindt dat een andere vrouw te – vul maar in – is. Wat zegt dat over jou? Wat durf jij niet van jezelf te laten zien? Het wordt echt tijd om de oordelen die we naar elkaar hebben, onder de loep te nemen en te stoppen met naar elkaar te blijven wijzen. En tja, wie weet botst het en komen jullie er niet uit. Laat dat dan maar meteen helder zijn. Als er maar beweging is. Met lief en aardig doen – en intussen achter elkaars rug het er met anderen over hebben – is niemand meer gebaat. En ja, emoties mogen. Blijf spreken vanuit wat je voelt, al is dat soms heel erg lastig te verwoorden. Het is belangrijk dat we dat wel gaan leren. Dat is kwetsbaar en als een vrouw het nodig vindt om daarmee aan de haal te gaan, dan zegt dat weer meer over haar dan over jou. Blijf waarnemen in jezelf en blijf communiceren. Ik weet het, het schijnt echt ‘not done’ te zijn in het bedrijfsleven om je emoties te laten zien. Ik kan je vertellen dat dat absolute bullshit is dus laten we als vrouwen toch vooral een nieuwe trend zetten en de kracht van authenticiteit met de wereld gaan delen. Het is echt te gek voor woorden om daarop veroordeeld te worden. Emoties voelen en uiten is onze natuurlijke oerstaat van zijn. Emoties binnenhouden is jezelf opsluiten in een zelf gecreëerde mentale kooi.

Out of the cage

Zolang we dus niet ‘out of the box’ of dus beter gezegd ‘out of the cage’ mogen van onszelf en van elkaar, onderdrukken we onze creatieve kracht. En die specifieke vrouwelijke kracht is momenteel nodig in de wereld. Maar hoe kunnen we samenwerken met mannen, als we het als vrouwen onderling niet eens kunnen? We kunnen en mogen dit aspect in ons niet langer onderdrukken. Er gebeuren zaken in de wereld die niet door de beugel kunnen en als alle vrouwen maar lief en aardig of mentaal willen blijven en elkaar niet waarderen als ze voor hun waarheid gaan staan, dan gaat er helemaal niks in beweging komen en blijven we als makke schapen hoofdschuddend toe-kijken. Dus we beginnen bij onszelf en gaan hiermee het zusterschap verdiepen, elkaar recht in de ogen kijken en niet langer meer zwijgen. Waarmee we de grootsheid in elkaar gaan leren zien, voorbij het oordeel en voorbij de schaamte. Voorbij de angst voor concurrentie, bewegend naar elkaar – zien, bewonderen, aanmoedigen, inspireren en zeker ook confronteren om elkaar te helpen groeien.

De Wilde Vrouw

Vandaar dat het woord Wilde Vrouw erg bij me leeft. Een wilde vrouw is een vrije vrouw. Vrij van conventies, creatief, veranderlijk wanneer dat nodig is wat iets anders is dan zich aanpassen omdat dat zo hoort.

 

De Dikke Van Dale zegt hierover:

1wild (bijvoeglijk naamwoord, bijwoord)

1

niet tam; = ongetemd: wilde zwijnen

2

niet veredeld: wilde aardbeien

3

primitief: wilde volken

4

woest, ruw: wild spelen

5

ongeregeld: een wilde staking niet georganiseerd; het wilde westen het westen van de VS toen daar nog geen wettig gezag was

6

zeer, erg: wild enthousiast

2wild (het; o)

1

wilde toestand: die bloemen groeien in het wild in de vrije natuur; in het wild(e) weg redeneren zonder logisch verband

2

in de vrije natuur levende dieren

De ongetemde vrouw past zich niet aan, aan de heersende regels over hoe zij zich zou moeten gedragen. Ze is verbonden met haar instinctieve kracht, danst met het leven en is heeeeel veel vrouw. Ze voelt zich lekker in haar lijf en haar emoties. Durft zichzelf schaamteloos te laten zien. Een vrouw waarin je het wilde dier ziet doorschemeren en die dit dier niet opsluit maar in haar leven integreert, waardoor ze een waardige uitstraling heeft die maakt dat je niet zomaar over haar heen wandelt. Een vrouw die gromt en uithaalt mocht dat echt nodig zijn maar over het algemeen zeer aaibaar en sensueel is. Ruthless compassion.

Hysterie vs. niet geaccepteerde kracht

Over het algemeen worden dit soort vrouwen lastig gevonden, in het verleden als hysterisch bestempeld en zelfs opgesloten. Die tijd is in onze cultuur gelukkig voorbij maar leeft nog zeker voort in andere delen van de wereld. In vroeger tijden was het zelfs gevaarlijk om deze diep geaarde kant van onszelf te laten zien. De wilde vrouw is ongeremd, ongetemd, seksueel en heeft geen blad voor haar mond. Verbrand als heks, verketterd, uit de heilige geschriften geschrapt, opgesloten, afgeranseld, het was erg gevaarlijk voor vrouwen om deze kant van zichzelf te laten zien. Die tijd is voorbij maar de angst leeft nog voort in onze genen. Ter ere van onze moeders, oma’s en vrouwen die hen voorgingen, kunnen we niets anders doen dan voluit te gaan stralen in dit stuk en de leeuwin in onszelf volledig de vrijheid en ruimte geven.

Are you ready to share your truth?

Quest of the Wild Woman – inviting embodied feminine leadership. Een uitnodiging voor alle vrouwen die voorbij de competitie willen en durven vertrouwen op hun innerlijke wijsheid en oerkracht.

Lees hier de blog van Sifra Nooter over het Krabbenmand effect

De liefde voor het werken met vrouwen vormt de rode draad in het leven van Joyce. Ze is gespecialiseerd in de begeleiding van vrouwen, die weer leiding willen nemen over hun eigen leven als vrouw en op hun eigen unieke manier leiding willen geven aan veranderingen in de wereld om hen heen. Naast initiator van de Quest of the Wild Woman is ze oprichtrichtster van het Lorelei-festival, dat sinds 2006 jaarlijks wordt georganiseerd voor vrouwen die zich willen verbinden met de vrouwelijke kwaliteiten als zachtheid & sensualiteit en sisterhood willen omarmen. Ze is co-auteur van het boek ‘Strip je Vrij’ en gaf jarenlang de gelijknamige training aan vrouwen om dichter bij hun sensualiteit te komen. Met haar boek ‘De Stem van de Godin’ geeft ze vrouwen een handleiding om meer volgens het ritme van de maan te leven. Sinds een paar jaar werkt ze met de kracht van de stem volgens de Soul Voice-methode, om vrouwen en mannen te ondersteunen bij het verwerken van trauma. Ze is getrouwd met Arjan Verschuur (oprichter van het Wildeman Festival), is liefmoeder van 4 prachtige kinderen en runt samen met haar man hun gezamenlijke onderneming Joyfulness.  
www.joyfulness.nl

www.voicemedicine.nl